|
De eerste motorbeurs van Motomania was in 1980 in het Autotron, toen nog in Drunen. Omdat Han en Lies alleen maar motoren hadden leenden ze de Volkswagen kever van de buurvrouw en laadden die vol met bedrukte T-shirts. Spannend om voor het eerst in je leven iets proberen te verkopen dat je zelf hebt gemaakt!
Een reisverslag door Elske Ros We vertrekken vanuit Hapert waar ik woon, met de bus en aanhanger van Motomania. Han en Lies zijn hier gisteravond al vanuit Groningen heen gereden. Vanavond willen we in Noord Frankrijk een plek vinden waar we de nacht door kunnen brengen. We zijn op weg naar een groot motortreffen in zuid Frankrijk: Freewheels in Cunlhat. Het is warm in de bus en om niet bij Brussel in de file te belanden hebben we vanmorgen een andere route gekozen, langs de grens van Luxemburg. Alles gaat goed tot we, jawel, in de file komen te staan al net na Turnhout. De temperatuur loopt op, maar we houden de moed erin. Met Rock&Roll muziek op de achtergrond, kruipen we gestaag voort over het slechte Belgische asfalt. Na een uur lost de file zich op. We rijden door en stoppen af en toe voor koffie met gebak. Tegen het vallen van de avond merkt Han een vreemd geluid op, dat van de aanhanger lijkt te komen. Na af en toe rijden en stilstaan, en goed luisteren blijkt het inderdaad van de aanhanger te komen. Het wordt al schemerig, we hebben honger en we gaan op zoek naar een plaats voor de nacht. Na een tijdje zoeken vinden we in Abaucourt een restaurant met een grote parkeerplaats ervoor. Hongerig stappen we het restaurant "route 66" binnen, waar een aantal stevige security mannen nog aan de bar hangen. Helaas, het is 21.00 uur en de keuken is gesloten. Een pilsje dan maar. Later voor de bus nog een pilsje en een blokje kaas. De honger is over en in de middle of nowhere slaan we een bed op in de bus en gaan slapen. Woensdag 15 augustus We beginnen de dag met koffie, die Lies in het keukentje in de bus heeft gemaakt. Even wakker worden. Han gaat op onderzoek uit, waar dat vreemde geluid toch vandaan kwam gisteravond. De aanhanger wordt opgekrikt. A1 snel blijkt dat. een van de wiellagers van de aanhanger kapot is. Lichte paniek, want waar halen we een nieuw lager vandaan. Bij navraag in het restaurant blijkt het vandaag een nationale feestdag te zijn en alles is dicht. Ineens komt de kroegbaas naar buiten en biedt aan om met Han naar een garage hier in de buurt te rijden. Erg aardig, maar helaas hebben ze in die garage alleen maar lagers die groter of kleiner zijn, daar hebben we niks aan. Een kopje koffie dan maar, dan kan Han bedenken wat we nu moeten doen. Gelukkig heeft hij twee lagers meegebracht die hij bij die garage in de afvalbak gevonden had, maar dus niet de goede maat zijn. Na enige overwegingen bedenkt Han een slim plan.Van het oude lager is de kooi versleten, die gooit hij weg. Uit de andere lagers die hij meebracht haalt hij vervolgens de rolletjes. Die plakt hij in het vet tegen de oude lager aan. Helemaal in het vet kunnen de rolletjes geen kant uit en doen ze hun werk prima. Rond een uur of 14.00 zetten we onze weg voort, na een heerlijke salade in restaurant "route 66". We rijden voorzichtig en blijven goed opletten of we geen vreemde piepjes of plokjes meer horen. Af en toe stoppen we om de aanhanger nog eens op te krikken en de rolletjes van het lager te controleren en ondertussen genieten we van het prachtige Franse landschap, met zijn zonnebloemen en schilderachtige, pittoreske dorpjes. We nemen ons voor om vandaag wat eerder op zoek te gaan naar een restaurant. Om 19.00 uur precies vinden we een prachtige plaats in Pontigny: een ruime parkeerplaats voor de bus en een heel sjiek restaurant. Even omkleden dan maar voor het etentje. In onze nette avondkledij vinden we een heerlijk plekje onder een parasol, op het binnenplaatsje van het restaurant. Het is er lekker koel en we bestellen een overheerlijk drie gangen menu. Dan, plotseling, vanuit het niets, steekt er een flinke windhoos op, het wordt steeds heviger. Alles waait van de tafels, parasols komen naar beneden en belanden bovenop de tafels. Er vliegt opeens van alles om mijn oren; etenswaren, stoelen, parasols, zand en glas. Kortom, een ravage! ledereen pakt zijn bord en rent naar binnen, wij ook. Binnen krijgen we een mooie ronde tafel toegewezen en onder het genot van een cognacje en zachte pianomuziek, zetten we de avond voort terwijl we door het raam van alles langs zien vliegen....
Donderdag 16 augustus Vanmorgen om 6.00 uur opgestaan en om 8.00 uur weer op weg. Het is vanuit Pontigny nog 320 km. naar Cunlhat. Volgens Han is het nu eigenlijk nog veel te vroeg om te werken, maar om 9.00 uur gaat het terrein al open en Lies wil een goede plaats voor de stand. Rond 14.00 uur komen we aan in Cunlhat. Uiteindelijk stoppen we bij de portier, Lies moet daar de standplaats gaan betalen en kijken waar we komen te staan. Ze groet een Hells Angel die daar op een stoeltje voor het hokje zit. Er overkomt haar niets... dus ik besluit ook maar om een kijkje te gaan nemen. Met mijn vieze kleren, zwarte handen en vettige haar, want ik heb al 3 dagen niet meer kunnen douchen, stap ik dapper op de Hells Angel af. Ik zeg "hoi" en hij zegt "Bonjour" terug. Mijn eerste contact met een echte Hells Angel, heel spannend! Opgelucht bedenk ik dat hij eigenlijk best aardig is. Lies heeft net te horen gekregen dat we een hoekplaats hebben gekregen, welke ze ook had aangevraagd dus daar is ze wel blij mee, dat is mooi. De Hells Angel stapt op zijn motor en wenkt ons, dat we hem moeten volgen met de bus, hij zal ons de weg wijzen. Zijn lange haren wapperen in de wind als hij op zijn motor voor ons uit rijdt en wij volgen hem met de bus. Dan wordt het moeilijker, onderweg heeft het flink geregend en op het terrein waar we moeten zijn is het nogal glibberig van de modder. We hebben ook het nadeel dat de plek die we toegewezen hebben gekregen helemaal bovenop de berg is. Lies en ik stappen uit zodat we kunnen kijken of alles goed gaat en Han zich helemaal op de zware bus met aanhanger kan concentreren. Hij geeft flink gas... maar de bus komt niet vooruit. De modder spat ons om de oren, de Hells Angel gebaart naar Han dat hij op moet schieten en Han begint steeds harder te roepen dat het niet lukt. Het wordt steeds spannender maar op een gegeven moment stopt Han ermee, de bus kan de aanhanger, die zwaar beladen is, de berg niet op trekken door die modder. De Hells Angel zegt dat hij wel even wat zal regelen en scheurt weg. Nog geen 2 minuten later komt er een andere Hells Angel aan in een heftruck! Erg indrukwekkend! Maar vlak voor de bus komt ook de heftruck tot stilstand en dan blijkt de brandstof op te zijn. Net op het moment dat we de wanhoop nabij zijn komt er een grote terreinwagen met 4 wiel aandrijving aan. De bestuurder biedt ons aan de aanhanger naar de plek van bestemming te slepen. Erg aardig en we nemen zijn aanbod graag aan. De aanhanger wordt losgekoppeld, maar ook dat kost de nodige inspanning, de wielen moet goed geblokkeerd worden anders rolt hij achteruit de sloot in! Han glibbert de bus alvast naar de juiste plek en de man met de 4 wiel aandrijving koppelt de aanhanger aan zijn wagen. Lies en ik staan allebei aan een kant om te zien of het goed gaat. Alweer slingert de modder ons om de oren. Maar het lukt! Hij krijgt de aanhanger door de blubber de berg op! Gelukkig staat de aanhanger nu op de plek waar hij zijn moet, alleen nog niet in de gewenste stand. Hij moet omhoog geduwd worden en schuin komen te staan maar Han moet nu eerst even gaan zitten en met een pilsje en een sigaar gaat hij bedenken hoe we dit aan kunnen gaan pakken.......... Ondertussen ga ik even rondkijken. Onderaan het terrein staat een enorm podium, met hoog er boven de tekst: "Hells Angels World". Links daarvan zijn de W.C.'s en de douches gevestigd. Ik bedenk me dat een douche wel erg welkom zou zijn nu. Ik loop erop af en vraag wanneer de douches open gaan, maar dat is morgenvroeg pas. Nou ja, dan nog maar een avond en nacht vies, we moeten toch de stand nog opbouwen, daar wordt je ook vies van. Han heeft inmiddels een plan bedacht, we gaan de aanhanger vooruit duwen met de bus, met een autoband ertussen. Terwijl ik de aanhanger omhoog trek aan de trekhaak en Lies een autoband tussen de aanhanger en de bus houdt, duwt Han met de bus de aanhanger vooruit..... Na dit karwei moest natuurlijk de stand nog opgebouwd worden. Gelukkig is het vandaag niet zo heel warm. Prima opbouwweer. Het is zwaar werk en ik weet ook niet zo goed wat ik moet doen om te helpen. Daar sta ik dan met mijn verkooptechnieken!Uiteindelijk is het me toch gelukt om af en toe mijn handen uit mijn mouwen te steken. Zo, dat zit er ook op. Nog even een wijntje en dan maar gaan slapen. Ik slaap vannacht in de aanhanger, dat slaapt voor mij een stuk fijner dan voorin de bus. Morgen is mijn eerste prioriteit om een douche te scoren. Ik zie er nu uit alsof ik zojuist in de modder heb gerold. En ik stink een uur in de wind. Terwijl de Hells Angels langs de aanhanger af en aan rijden met hun Harley's, rol ik mij op in mijn slaapzak. Vrijdag 17 augustus Om 7.00 uur wordt ik gewekt door Lies en door het geluid van raggende Harley motoren: een aparte manier om wakker te worden!Eerst gaan we de stand inrichten, T-shirts neerleggen, petjes ophangen, Frankenstein een plekje geven etc. Het ziet er mooi uit, maar nu vlug naar de douche! Daar aangekomen met mijn hele handel, blijken er technische problemen te zijn waardoor de douches het nog niet doen. Een forse Angel legt mij uit dat dit wel 's middags kan worden. Nee hè? Hoe moet ik nou T-shirts verkopen als ik er zo uitzie en stink? Niks aan te doen. Dan eerst Lies maar even helpen en mijn bed in de aanhanger opruimen. Nou, nog maar even proberen en jawel, we hebben water in de douches! Vlug mijn hele handel weer ophalen en aaah........heerlijk zo'n douche! Helemaal fris en wel kom ik weer terug, klaar voor de verkoop zo dadelijk. Er staan al klanten te wachten, dus eigenlijk beginnen we meteen. T-shirts pour les enfants, quelle age? Oui, biensur! C'est 70 franc s'il vous plait. Drommen mensen verdringen zich rond de Motomania stand om een leuk T-shirt te kunnen bemachtigen. De petjes doen het ook erg goed. Ondertussen, op de wat minder drukke momenten, kijk ik mijn ogen uit. Er loopt echt van alles rond hier. Voornamelijk natuurlijk Hells Angels van over de hele wereld, maar ook gezinnen met kinderen, punkers, opa's en oma's en een man met een Gallische helm en een rokje aan. Echt heel apart allemaal! Op het podium spelen allerlei bands, die kunnen we vanuit de stand ook mooi zien, want we staan op het festival terrein, bijna tegenover het podium, heel centraal. Vandaar ook die drommen mensen bij de stand. Naarmate de dag vordert komen de mensen steeds meer wankelend naar de stand, (de bar is ook dichtbij) ook mooi om te zien! Opeens begint het te regenen, het komt met bakken naar beneden en ik zie het gras wegspoelen, plaats makend voor een enorme modderpoel. Gelukkig houdt het na een uur of 2 op en begint de zon weer te schijnen. Alles kan weer even drogen en we hebben een prachtige avond, met een nog betere omzet. We gaan tot 1.00 uur s'nachts met de verkoop door. Nu worden de mensen zo zat, dat het vervelend wordt. Ik moet zeggen dat ik mijn voeten nu ook wel voel, ik ben moe. Terwijl we de stand sluiten gaat de band gewoon door. Ik lig in bed en nog gaat de muziek zo hard door dat de complete aanhanger staat te trillen van de drums en de bassen. Maar ik ben zo moe dat ik al snel in diepe slaap val. Zaterdag 18 augustus Ik kan uitslapen tot 9.00 uur vandaag, heerlijk! Het is een prachtige ochtend, de zon schijnt en vol goede moed, uitgeslapen en wel gooien we de stand weer open. We hebben de voorzeilen nog maar net gehesen of de klanten staan alweer te wachten. Een T-shirtje hier, een petje en een trui daar. Het begint al lekker. Ik leer trouwens veel mensen kennen. Een groep Brabantse jongens komt steeds bij onze stand terug, ze kopen ook een heleboel. Zo ook een Duitse biker en een paar Franse jongens die steeds terug komen om een praatje te maken. Opeens schreeuwt de presentator dat er zo een striptease act komt en als een magneet wordt iedereen naar het podium toegetrokken. Zwoele muziek weerklinkt en een blonde vrouw verschijnt op het podium. Mensen beginnen te roepen en te fluiten. Een man wordt het podium opgetrokken en wordt betrokken bij de stripact. Zoals hij eerst nog zo verlegen zijn handen voor zijn kruis hield, zo staat hij nu mee te dansen op het podium in zijn onderbroek met blauwe streepjes. Het publiek wordt wild! (Ik vind dit overigens ook wel grappig om te zien!) Ondertussen gaat de verkoop gewoon door. Het blijft druk aan de stand. Soms sta ik zelfs drie mensen tegelijk te helpen en kan ik het niet meer overzien. Gelukkig weet Lies alles uit haar hoofd en kan ik haar om hulp vragen. Han staat intussen met zijn verrekijker het podium in de gaten te houden. Er komt nog een striptease en het publiek is niet meer te houden. Er staat nu een joelende menigte voor het podium! Plotseling breekt er weer een regenbui uit. Sommige mensen druipen af richting bar, de echte "die hards" blijven bij het podium. Ook de verkoop wordt even wat minder. Pauze, even tijd voor een broodje. Zodra de zon weer doorbreekt wordt ook de verkoop beter. Het terrein is nu intussen wel veranderd in een grote modderpoel en de weg naar de W.C. is al onbegaanbaar geworden.Toch moest ik dit natuurlijk even proberen en mijn schoenen en broek zijn inmiddels weer onherkenbaar geworden. Onderweg even motoren kijken, er staan veel mooie tussen: dikke Harley's, de een met nog meer chroom dan de ander. Ook staat er een `Boule de Mort' waar twee motorrijders in rijden, door elkaar(!), mooi Zondag 19 augustus De dag begint goed met volop zon. En ook de verkoop gaat weer goed, we openen de stand om 9.00 uur en jawel, de mensen staan al te wachten om de unieke Motomania kleding en petjes te kunnen kopen, vooral de kindershirts gaan erg hard. Zondag is de dag dat ook de dorpelingen het festival terrein op mogen, als een goedmaker voor de geluidsoverlast. Nu wordt het publiek natuurlijk helemaal gemèleerd. Tussen de Hells Angels lopen nu allemaal oude mannen en vrouwen uit het dorp Cunlhat. Het begint ook opeens weer te stortregenen. Mensen met kinderwagens proberen tevergeefs een veilig onderkomen te zoeken, want de wielen van de kinderwagens blijven steken in de modder..... Rond 16.00 uur gaan we sluiten, de hoop om vandaag nog alles droog in te kunnen pakken is vervlogen. Ondanks de regen en de modder hebben we toch nog goed verkocht, dus met een voldaan gevoel gaan we nu wachten tot de regen ophoudt. Zoals het er nu uitziet is het onmogelijk om vandaag al te vertrekken, we zullen moeten wachten tot alles weer wat droger is. Ik trek mij even terug in de bus, met een boek dat ik had meegenomen, maar nog geen kans had gezien er in te lezen. Vanachter het beslagen raampje zie ik Han in de weer met zijn regencape aan om samen met Lies de laatste droge T-shirts te redden van het onvermijdelijke. 's Avonds drinken we nog een wijntje om de goede verkoop te vieren. De harde muziek is afgelopen, eindelijk rust, op een paar motoren na. Als ik buiten kom, zie ik dat de meeste standhouders al vertrokken zijn of nog bezig met inpakken. Het is een triest gezicht: de grote modderpoel, mensen in regencapes en overvolle containers vullen nu nog slechts het terrein...op de achtergrond hoor je vaag de wilde muziek tijdens het feestmaal van de Hells Angels, zoals dat ieder jaar schijnt te zijn na afloop van FreeWheels. Tegen tienen trek ik mij terug in de aanhanger en val in slaap. Maandag 20 augustus Dinsdag 21 augustus Met een stijve nek sta ik om 7.00 uur op, de wekker gaat af. Even een kopje koffie om wakker te worden. Han vindt het overdreven vroeg en wil zich eerst nog even mentaal voorbereiden op zijn werk, door een ochtendwandeling te maken. Toch lukt het om rond 9.00 uur te vertrekken, daar gaan we weer, nu op weg naar Nederland, tenminste als we geen pech krijgen onderweg... We rijden anderhalf uur en komen weer aan in Pontigny, het plaatsje waar we op de heenweg hebben gegeten en geslapen. Hier pauzeren we. In een truckers cafe nemen we een kopje koffie en een broodje, dan zien we op een bord dat het vandaag St. Christoffers dag is. We gaan in Pontigmy daarom eerst maar even naar de kerk om deze beschermheilige van de reizigers te eren met een kaarsje, dan kan er in ieder geval niks meer mis gaan. Het is een prachtige kerk, maar ze zijn aan het restaureren en het beeld van de heilige St. Christoffel ontbreekt. Nu is het natuurlijk maar af wachten hoe de verdere weg zal gaan verlopen... Als dat maar goed gaat, heel spannend! Gelukkig hebben we wel een afbeelding van hem in de auto. Om wat op te schieten nemen we tot aan Reims de peage. Ons enige vertier op deze lange, saaie weg is een shopping center aan de kant. Even wat lekkers inslaan en weer op weg. Opeens is het piepje van de heenreis weer terug. Stoppen, aanhanger opkrikken en lagers controleren. Niks te zien. Volgens Han is nu de beste oplossing om oordopjes in te doen of de muziek hard aan te zetten. En zo vervolgen wij onze weg... We stoppen nog regelmatig om te pauzeren, maar ook om het oliepeil te controleren en de lagers van de achterwielen van de aanhanger. Zo komen we aan op een pleintje bij een stad waar we een eenvoudige, doch voedzame maaltijd gebruiken van chips, nougat en yogo yogo. Nog even de aanhanger weer op en van de krik en we kunnen weer verder. We zitten nu tegen de Belgische grens aan, nog ongeveer 150 km. van Brussel en het is 19.30 uur. Ik hoop dat ik vanavond nog thuis kan douchen, want daar heb ik op dit moment zwaar behoefte aan. Maar de reis gaat langzaam, want we zitten steeds achter grote vrachtwagens die balen hooi vervoeren. We rijden aan een stuk door van Brussel naar de Nederlandse grens met de Pogues op de achtergrond. Het is, zelfs nu nog, ontzettend druk op de weg, wat niet prettig rijden is. De Belgische snelweg is erg slecht, maar zodra we het grensgebouwtje passeren, rijden we over een drempel en de weg is dan opvallend goed. We hebben Nederland bereikt, zonder verdere problemen, Sint Christoffel is met ons. Nog even tanken in Eersel en we rijden het pittoreske dorpje, genaamd Hapert binnen met zijn lange, groene platanenlaan............. Mijn ouders moeten de dieselbus al hebben gehoord, want ze staan al op straat te wachten. Al mijn met modder besmeurde spullen worden naar binnen gedragen en bij de wasmachine gedeponeerd. We gaan buiten, op ons eigen terrasje zitten en ons mam gaat nog vlug een pan tomatensoep voor ons maken. Dat gaat er wel in, even bijkomen en verhalen uitwisselen. Na een uurtje besluiten Han en Lies om toch maar door te rijden naar het hoge Noorden. Donderdagavond moeten zij alweer naar Vehikel, een motorbeurs in Utrecht en dan moet natuurlijk alles weer klaar zijn. Het moment is daar om afscheid te nemen van Han en Lies. lk sta op straat te zwaaien en zie de Motomania bus verdwijnen in het donker van de nacht... Het was een erg bijzondere week voor mij. Erg leerzaam en een prachtige ervaring. Het doet mij even stilstaan bij waar ik nu ben, met school en werk en ook al is het op deze manier je brood verdienen natuurlijk ook niet altijd even gemakkelijk, het trekt mij heel erg! Om te genieten van de vrijheid door langs motorbeurzen te trekken en daar je eigen, unieke spullen te verkopen. Han en Lies, bedankt voor alles! Veel liefs van ELSKE.
|
Na deze eerste beurs volgden er al snel meer: Vehikel in Utrecht, de motormarkt in Hardenberg, in Barneveld, diverse circuits voor klassieke motorraces, de motormarkt van MC Motorhead in Hoogeveen, de motor RAI in Amsterdam en nog heel veel kleine motortreffens en -markten. 
Gewone busjes zijn zo saai, dus werd het een oude 
overhoop gehaald en toen de douaniers de aanhangwagen openden dachten ze beet te hebben: ze keken recht tegen een paar benen aan, gehuld in een leren broek met daaronder motor- laarzen. Han en Lies keken elkaar aan en moesten moeite doen om niet te gaan lachen want wat de douanemannen 
aanzagen voor een illegale poging van een verstekeling om de grens over te komen was in werkelijkheid hun levensgrote mascotte Frankenstein. 
.jpg)
Even naar het toilet, om al het zand uit mijn jurkje te vissen. Op de terugweg, naar ons tafeltje, wenkt een hand mij, vanachter een gordijn. Ik loop richting de hand, nieuwsgierig of dat gebaar voor mij was bedoeld. Achter dit gordijn bevindt zich een kantoortje en de hand behoort aan een grote Bourgondier, met wilde krullen, die zich eveneens achter het gordijn bevindt. Hij geeft mij een knipoog en begint een verhaal in het Frans. Het gaat zo vlug, dat ik er niks van kan volgen. Ik zeg hem, op mijn beste Frans, dat ik niet zo goed Frans spreek, excuseer mij en loop terug naar ons tafeltje. Niet lang daarna wordt ons champagne aangeboden om van de schrik te bekomen van de nog steeds voortwoedende windhoos. Ondertussen staat de grote Bourgondische man, waarschijnlijk de eigenaar van het restaurant, vriendelijk vanachter zijn gordijn te knipogen en te lachen, richting onze tafel. Na een heerlijke, overvloedige maaltijd verlaten we het restaurant en de grote Bourgondier met de wilde krullen. Een heel aparte man! Buiten regent en onweert het, dus we lopen zo vlug mogelijk terug naar de bus. Nog even een drankje, het flitst aardig buiten. Zodra het weer het toelaat, want we moeten buitenom, maken we onze bedden weer klaar en gaan slapen. Weer een bijzondere dag achter de rug.
om te zien, maar levensgevaarlijk denk ik.
Leuk is ook dat we regelmatig gegroet worden door langsrijdende bikers, ze herkennen ons bijna allemaal! Tegen het vallen van de avond gaan we op zoek naar een restaurantje. We parkeren op een prachtig platanen pleintje in Varzy en vinden daar een restaurant met twee sterren. Een oase van rust komt ons tegemoet. Een weldadige afwisseling na vier dagen van dreunende bassen en raggende motoren. Achter de auto kleden we ons binnen 5 minuten om. Zoals we eerst nog in onze door de modder besmeurde kleding zaten, zo staan we nu in passende avondkledij voor het restaurant. Na een heerlijke maaltijd van rivierkreeftjes en biefstuk met paddestoelen maken we nog een avondwandeling door dit middeleeuwse Franse stadje. Daarna slaan we de bedden weer op in de bus en gaan slapen.